Një poezi nga Laureta Osmani

Laureta Osmani

O NËNË SHQIPTARE... 

Ti 
linde si gjithë fëmijët e tjerë
mirëpo, jo, ti jo
nuk u rrite njëlloj si ta, 
se Zot për Ty 
nuk ishte vet Zoti 
ishte çdo mashkull 
që ka mundur të të njoh... 

Ti 
u kujdese për Nënë e Babë
dhe ruajte nderin, u lartësove, 
Ti
iu binde përherë vëllezërve 
iu shërbeve veç në heshtje.

Ti 
asnjëherë nuk e ngrite zërin 
edhe kur të bënë padrejtësi, 
edhe kur fatin donin të ta caktonin
e as atëherë kur të keqtrajtonin. 

Si?
Si asnjë klithmë nuk e nxorre 
si asnjë fjalë nuk e the, 
më thuaj, a kaq e fort ishe
apo në vete gjatë u përbive? 

Ti 
sakrifikove vetën e jetën 
vetëm që të lumtur të jenë të tjerët, 
a s'më thua, ç'pate brenda 
një zemër apo ndonjë gur? 

Ty, që
t'i shuan ëndërrat e fëmijërisë 
t'a rrënuan çerdhen e dashurisë, 
a s'më thua, përse heshte 
si munde t'i kapërdije ato dhembje? 

Ty, që
ta ndaluan frymëmarrjen e lirë 
nga injoranca e hipokrizia,
një herë, sa ishe vajzë
pastaj edhe kur u bëre grua... 
pa më thuaj, si ia dole 
që të mbijetoje, të vazhdoje,
pa më thuaj, si ia dole 
që rreze drite të reflektoje? 

Sot, Ti 
Ti, je Nënë që s'mposhtesh dot
dhe një grua që nuk dorëzohesh, 
më trego, a do të vazhdosh 
botës - dashuri t'i dhurosh...
Ti, je një Nënë që shumë duron 
më trego, a do të vazhdosh
edhe për meshkuj të kesh
dhembshuri 
ani pse ata s'të njohën si njeri? 

Na falë, o Nënë 
na falë neve kur ankohemi 
kur pikëllohemi e zemërohemi, 
na falë, o Nënë 
na falë që ne zërin e ngrisim 
që s'të qeshim e të mërzisim.

Ti 
je shembulli më fisnik 
i një zemre të dëlirë, 
je modele e pakrahasuar 
e fjalës dhe veprës së mirë... 
Ti 
je bekimi i përndritur
shtyllë kryesore e shtëpisë,
një pasuri e paçmim
dhe simbol i lumturisë. 


LAURETA OSMANI

13/11/2019, 
Ferizaj-Kosovë