Bahare Daja Kasa - Buqetë poetike

Bahare Daja Kasa

Heshtim

U fikën ngadalë një e nga një të gjitha dritat, 
si puls xixëllonjash në natë vere,
u mbyllën dhe dyert me bravat e rënda,
kapakët e dritareve e grilat e ndera.

Dhe zërat u heshtën,
u vunë në gjumë, 
qerpikët mes ëndrrash përkunden,
nderet buzëqeshja hijshëm mes dëshirash,
në të prarërat sy e buzë.

Veç era rri zgjuar,
era dhe lumi këtu pranë, 
shoqëri i bëjnë njëri-tjetrit ,
e flasin me heshtimin e paqtë.

Pagjumësi...

Çudi,më iku gjumi sonte,
me yjet flas nën shoqëri,
nën det qepallash më shkoka loti,
e shpirti i dehur s'mbyllka sy!

Sikur paksa ta dija notin,
në detin lot do futesha me llërë,
s'do pyesja për dallgë e për orteqe,
drejt teje rrugën do kisha bërë.

Çudi,nuk paskam gjumë sonte, 
paçka se shtrirë shtratit mbeta,
nga larg të prita nën dallgë lotësh,
por veç më solle një puthje 
e dy buzëqeshje

...por ja që edhe këto për dreq s'mjaftokan.


Dëshirë

Një ylber do t'i vizatoj këtij qielli,
e cep më cep me fjongo të kaltra do ta kap,
ashtu si flokët e vashave,
që hajthshëm u bien mbi shtat.

Një buzëqeshje do t'i ngjis këtij qielli,
e ugar do ta bëj,do ta ngas,
farat e mirësisë në rreshta do t'i mbjell,
e ngeshëm do t'i rris,pak e nga pak.

Një strehëz do t'i qep këtij qielli, 
që t'i ngjajë së ëmblës shtëpi,
me mure të bardha e të kuqe çati,
me drita të kaltra,që të ndjell veç gaz.

Një frymëmarrje do t'i jap këtyre yjeve,
frymë shpirti,guximi e dashurie,
mes tyre të mbjell një dritëz shprese,

shpresën e mileniumit të këtij njerëzimi.

Yjësi

Mëngjesi vjen porsi yll i praruar,
që velin e natës hedh tej me delikatesë,
por ti më thua:"Je ti mëngjes për mua,
je ylli im që pikon mes lulesh vesë"!

Unë dorën zgjas mbi yjet çdo mëngjes, 
e një nga një në prehër t'i hedh,
por ti më thua:"Nuk i dua yjet,
me dritën tënde dua të mbes"!

E yjet hënës i rrinë përkarshi,
ajo çdo natë rreshket prej xhelozisë,
por ti më thua: "Je ylli im,

yll që natës sime i jep dritë "!

Harresë ndër shekuj

Si ka mundësi me qindra vjet në harresë, 
si ai f'mija jetim në duar të njerkëve?!
Përse o Zot, veç për ne s'paska ngushëllim,
por jetë e mot endemi dyerve të botës?!

Përse o Zot kaq shumë urrejtje
lëshove mbi këtë vend si kosore?!
Nëse të vdekurit me vuajtje i çon në botën tjetër, 
të rinjtë me nge po i largon me dëshirë,me tampure.

Nëse asgjë nuk qëndron përmbi vdekjen,
e përmbi këtë ligj që vetë e ke vënë,
atëherë edhe Ti i takoke botës tjetër, 
përderisa fuqinë për të ndalur braktisjen s'e ke!

A mos është kjo e jotja dëshirë,
që këtë komb,ta shpërndash si yjet në qiell?!
A mos vallë këtë dhè në harresë të shekujve,
në mëshirë të fatit prapë me shekuj do e lësh?!

Por ndoshta jemi ne të këqijtë e vetvetes,
ne,që gur mbi gur nuk lamë pa gremisur,
atë që s'bënë dot shekujt e harresës,
vet' ne, bijt' e k'tij vendi,
me duart tona po e stisim.

Jemi pra ne,armiq të vetvetes,
"të fortët" e vendit tonë 
që ujin e zi ia qitën k'saj toke,
ata që lundrojnë në pishina mëkatesh,

me badigardë rrethuar e me femra eskortë.