Ymrije Beqiri - Buqetë poetike

Ymrije Beqiri

PRANVERA PA LULE

Nëse vjen pranvera
pa lule
S' do e thrras pranverë
Do të mbyllëm  do rri vëtëm
Nuk do të dal  nga ajo  derë

As dritaren s' do e hapi
E fjal s'do ti bëj askujë
Nëse aromën luleve nuk e ndjeje
Do të mbetem të vuajë

E zymt do të mbetët natyra
Edhe nëse do të këtë shi
Ylberi s' do të këtë ngjyra
Krahrori dot mbetet i that pa ty

 Nektarin  s'do të kërkoj as bleta
 Edhe nëse  kalëroj
 fusha e male e detrat me ujë
Në gjithësin e kaltërt nëse ngjitet
 Prap pa lule dot mbetet 
Nji palaqo teatri në dhe të huajë...


TE TROKAS

E si kur të kisha diqka të bukur
Të dhuroja në këtë natë të qetë
Të largoja gjumin andej diku
E të mos të lija me fjetë

Të sillja lule pran dritares
Të trokas në derën tuajë
Ti dhuroja ato lule trandofili
Nën qatin ku mbetem si i huaj..

Eh sikur ta largoja gjumin 
E ëndrra të mos vinte pran
Të sillja nji leter e ta lexoje
Ndjenjat që për ty i kamë..


SOT

Sotë mëngjesi më zuri te ty
Ëndrra më vodhi nga shtrati im
Netet sikur i kaluam afër kroit
Andej ku ndjeja dëfrim

Duarët i lëshova mbi kraht  tu
Flokët aqë shum ti ledhatova
Buzët me zjarrin e ndezur
Mbi tuat për nji qast i lëshova

Ti mbete e shtëngur e s' pate koh rrëfimi
Ndjenja si duket na kaploj
Filluam nji lloj shtërngimi
Por ëndrra më iku më zgjoj.

Sot mbeta në heshtje
Kur në vete  shum u  hidhërava
Më mundi koha e inati
Si ëndrren e lash e u largova

Ika ta shof pasqyren 
Ti shofë ato buzët e mija
Ende mendoja endrren 
Kur buzë u bashkuan

Më buzēt e mia
At ndjenj që patem në ënderr
E atë ndjenj që paten për ty
Do e mbaj pēr jete nuk do i fshij


SI TA KUPTOJA

Eh..sikur ta kuptoja zemren e vetmuar
Përse qan e rënkon aqë gjatë
Tretem e mbetem i zgjuar 
Ku mendja më iket tutje qdo natë

Asë rrezet e djellit se ngrohin 
Zemren e cila venitet
Andej pran dritares e zë mëngjesi
E hëna me bukurin e saj mahnitet

Eh sikur ta kisha pranë
 ta ndjeja atë ngrohëtsi
Kur dje e sot tutje bredhi 
 Kot ku  të gjej se dijë..

Mbi krahrorin tuaj ëndrrova  netë të tera
Bardhësia e mëngjesit ma prishi rehatin
U ula pran dritares e mendja me iku te ty
Kur se bashku do e shetisin gjithësin.

NJË DITË

Nëse i hudhë në zjarrë

Jan fjalet e shpirtit tim

Jan shkronjat që formojn dashurin

E tregojn ndjenjën tim

Nëse i hudhë në ujë

Prap ato do të ujitën

Një ditë dotë ngjallen të gjitha 

E në shpirt dot të ngjiten

Nëse i mban pran vetes

Do të mbesin në zemren tuaj

Do të më kujtosh ndoshta nji ditë

Edhe pse sotë mbeta si e huaj.

PËR JU MINATOR...

Dua të zgjedh shkronjat e arta
për Ju duar artë e krah përveshur
për Ju minator me zemra të zjarrta
atje me mineralet duke u ndeshur!

Dua t’i rendis si ruazat ne pe
si ngjyrat që rradhiten në qëndisje lulesh
për Ju që jetën kaloni më shumë nën dhe
vetëm e vetëm që nëntokës pasurit t’i shkputesh!

Për Ju guximtarët e pashoq që rropateni nën tokë
që s’doni t’ia dini për rrebesh dhe as shi
për Ju që për njerëzinë rrezikoni kokë
në vargje poeti është pak me u shti!

Dua të qëndis vargje këngësh për Ju në këtë ditë feste
bylbyli t’i këndoj e thëllënza të vallëzoj e të buzëqeshte
E Ju minator me pistoleta në dorë të merni melodinë Tuaj
në tingujt  melodioz dhe unë bija e kësaj toke, me Ju të luaj!

Dua të shkruaj, të shkruaj vargje brilante, siç e meritoni
me gërma të arta, si dhe zemra Juaj, e Ju të këndoni
dhe unë të këndoj e festoj me ju në këtë festë madhështore
o e mrekullueshmja e jonë pasuri, zemra e fortë punëtore!