Buqet poezish nga Ismet TAHIRAJ

Ismet TAHIRAJ

Buqetë poezish nga :

ISMET TAHIRAJ

SHULLËRI

-Tim vëlla të ndjerit Jahiri-

Shullërit i bie
Këmbë deri mbi krye,
Mizat zukasin për rreth
Përroi me tej lazdrohet.

Po kjo ditë ,all ditë
Peng na mbetë.

Se Lublanica,s’është përroi
As tarifë që i paguhet shtetit.

E majta gjithmonë doli e djathtë
Shullërit të ditës i rashë
Trup mbi krye.

Veç arkërmortin ta pashë
Në ëndrra sytë që flakëroni
Flakë ,e verdhë flakë.

Shullërit tash bie shi ....

Sherri ME Bisht

Një    gisht  i  prisht

Kur  ishte në  jetë

Sherrine kishte  me  bisht

Si  kometë

Njëmijë   zëra  i  nxirrte

Si  në daulle  e  trumpetë

Nëse unë ishte

Baba  i kombit  vetë

Po, nën  kafkën  e  tij

Atdhedashuria   dhe tradhëtia

Bëheshin  lesh e  li

Nuk   di ndonjëherë

A  i  shkonte     për   vjellje

Ndërgjegjja  i kishte  marrë

Notë  të dobët  në  sjellje

E  kur iu  sosën  rrugët

Kur  nuk la  derë

Te Shoku, te vëllau

E  zuri  një ditë  shkau

Me  plumba e  përlau

Se   nuk i  duhej

Më  për detyrë

Me  tridhjetë plumba

E  shënjoi në  fytyrë

DO TË VDES NË PRAGUN TIM

Shumë vite mbi supe
Po i rrinin palë
Në prag të derës
Rrinte nëna Salë

Do krisma prej së largu
Kah po ndihen vallë
O Zot , pse po më shtohen
Kaq rrudha në ballë

Kur kam qenë e re
Nuk pata fëmijëri
Gëzim nuk shijova
Veç me fëmijtë e mi

Se shkau te dera
Gjithmonë na qëndroi
Vallë jem ’ tokë e nemur
A Zoti na dënoi ?

Seç po dridhen kullat
E frengjitë përmbi
Kobe se ç ’ po sjellin
Këta çetnikët e ri

Por nuk tranden kullat
Qëndron plaka Salë
Gjithë fëmijtë e mi
Kosovë t’ i kam falë

Gjëmojnë malet rrethit
Anë e katër anë
Dikush se ç ’ i tha :
, , Largohu moj nënë ! ’ ’

Po pragun e derës
Nëna Salë  ka   zënë

, , Dy ditë jetë n ’ i paça
Shkau një s ’ ma bën ’ ’ .

Ndër gjëmime topash
Se ç ’ u ndi një fjalë
Rrafsh u bë shtëpia
U vra nëna Salë

Rrafsh u bë Prekazi ,
Por s ’ u përkul dot
Bijtë e vet Kosovës
A t 'i Dalin Zot.

N Ë NTOR Ë T

Që nga kohë e lashtë

Nëpër histori
Se  ç ' u skuq ky truall
E seq u nxi

Nëpër rrëkej gjaku
E skuqën shqiptarët
Nëpër shkrumb mizorësh
E stërnxinë barbarët


Pak rreze e diell
Pat kjo vatra jonë
Se të pabesët besën
Na shkelën gjithmonë


Që nga kohë e lashtë
Nëpër histori
Sa herë nëpër shekuj
U skuq kjo Arbëri


Se fjala LIRI
Del nga çdo pëllëmbë dheu
Andaj Kruja lindi
Trimin Skënderbeu


Nga foleja e shqipeve
Përzuri tiranin
Evropës së plagosur
Ia ndaloi tufanin


Çdo shkëmb i këtij dheu
U shndërrua n 'bedena
Dhe prapë linden trima
Si Ali Tepelena


Radhë – radhë nëpër shekuj
Nëpër Arbëri
Vijnë nëntorët tjerë
Të kuq e të zi


U ndez flakë Shqipëria
Në një fund nëntori
Kur thellë po rënkonte
I sëmuri nga Bosfori


Se mendjendriturit
Gjithë patën dëshirë
Shqipja dykrenare
Të valonte e lirë


Nga Kuvendi i Vlorës
Jehoi fjalë e PLAKUT
S ’ duron më shqiptari
Robërinë e pragut


Dhe kjo fole shqipesh
Donte të ketë liri
Po korbat e zinj
Iu sulën përmbi

Që ta copëtonin
Që ta asgjësonin
Që ta ndanin e përqanin
Që t’ia humbnin namin e nishanin


Dhe nëntorët tjerë
Rrodhën në histori
Secili më i kuq
Secili më i zi


Se korbat e ligj
Nuk zgjidhnin mënyrë
Trupit të Shqipërisë
T’ i zhvatnin gjymtyrë -


E Europa plakë
- njerkë
Rrinte e bënte sehir


Një kuçedër mizore
E ligë e tinëzare
U lëshua pamëshirshëm
Në trojet shqiptare


Dhe tym i zi i shkoi tokës e qiellit
Seq u ngrysën dhe rrezet e diellit
Dhe lulet u thanë ndër livadhe
Dhe djalli e kuçedra hynë në valle


Sa plagë u çelën në truallin shqiptar
Dhe prapë vazhdonte ta shkelte barbari
Po në zemër të popullit vazhdonte
Për lirinë e vendit të ndizej zjarri .


U shkundën
U trandën Bjeshkët e Kelmendit
Rënkuan Çiçavicës e Sharri
Si ushtimë e nëntokës
Vjen Adem Jashari


Dhe feks një dritë me rreze të reja
Mbi çdo kënd të Dardanisë
Shqiptari Zot në truallin e vet
Grima bëri prangat e robërisë