Buqetë poetike nga Brahim AVDYLI

Brahim AVDYLI
Pesha e fjalës

Brahim AVDYLI

TRANDJE

Më duket
se guri
derdhë lot mbi sipërfaqe

dridhet e rënkon
trandet
e lëkundet prej dheut...

Befas i fshij sytë
qetësohem nga lëvizjet
jashtë meje

athua
më rëndë është të them
se guri qanë
pranë meje

përderisa
e trishtueshme është jeta
me vetminë!

KAM ZBRITUR NGA YJET 

E shoh veten fëmijë
nëpër arat me misër
jam në Zvicër
por kujtoj se jam në Morinë

loz me rrezet e ngrohta të Diellit
që rriten në bukë të kallinjve.

Kalliri zgjatet e buzëqesh
me vesën e mëngjeseve
sikur më përshëndet dhe dua ta përqafoj
jam vet fëmijë që lozë me rrezen mbi tokë,

herë në Einsiedeln 
bëhesh birrë e misrit të artë
herë bëhesh miell i bluar dhembjesh
për tu bërë misërnike
në shitoret e vogla të malit
e në kodrinat e diellit...

Vjen dita kur konzervohesh e grirë
për të ushqyer sërish Lopët e Diellit!...

Tani
nuk e di mirë se në cilën kohë jetoj
në cilin shekull-

mijëra herë
paskam zbritur rastësisht nga Yjet!

Thurau, 21.06.2013

PIKËLLIMI

Kur ndodhesha larg nga këtu
kur ndodhesha në perëndim
kur vërdallesha rrugëve të botës
për një metelik

ju, të ulur mbi fron
ndoshta ëndërronit llullën e fildishtë
gjarprin e verdhë të perëndimit

e përmalloheshit për mua
në pamundësi për të më gjetur.

Tani, 
jam në vendlindjen e përbashkët
me ëndrrën e madhe të Atdheut-

aty ku e kam harruar një varg,

e më kot ëndërroj që tu shoh
pikëllohem, besoni!