 |
| Seveme Fetiqi PESHA E FJALËS |
Seveme FETIQI
Trëndafilat pa gjemba
Kur fëmiu
Faqen e nënës së vet
E puthë
Shporta e lumturisë
Mbushet me molla të kuqe
Buzët e afshta
Të dehura nga vena e dashurisë
Kur bashkohen
Qershijat dy nga dy
Na bëjnë me sy
Në veshë të vjerrura
Nëpër faqe
Lotë malli kur rrjedhin
Shuhet etja e Tokës
Ngjallet natyra
Zgjohen pulëbardhat
Kur i pijmë detërat me sy
Piqen kalaveshat e rrushit
Nëpër vreshta
Vjeshtat i ëmbëlsojnë
Kur gërshetat e vashës
Ledhatohen nga dora e djalit
Ndalen erërat të pushojnë
Në krahtë e fluturave
Dielli kur buzëqeshë e shikon
Me qerpikë dëshire e shprese
Aty bashkohen zemrat e ndarë
Nga lulet e zjarrta
Kur bleta nektarin thithë
Aty në cep të gjuhës
Lind vargu në pentagram
Të jetës
A do ta gjejë shtegun
Dashuria deri te unë?
Ku duhet të lulëzojnë
Trëndafilat pa gjemba?
Vendlindja ime
Vushtrrisë
1.
Vushtrria ime
Ti je stacioni im i parë
nga u nisa në jetë
në Ty vaji
për herë të parë mu dëgjua
në qerpikë më ra loti i parë
isha kalama su ndava kurre
nga ti duke qepur ylberin tend
ne flokte e mia
për herë të parë
buzëqesha te ti
në buzën time foshnjore
rrjedhi tërë aroma
e kopshteve tua
për herë të parë
shkela kalldermin tend
në hapin tim të parë
u zgjua dashuria
e pasosur për Ty
u dashurova këtu
për herë të parë
si hark ylberi pas shiut
u rrita deri në blerim
u zgjata si fije shelgjesh
të lumit Sitnicë
mbi syprinën e saj
duke fshehur në thellësi uji
puthjen e parë
kujtim të shenjtë
në një guacë
plot perla rinie
2.
Më kujtohet
zbathur kaloja
urën tënde të Gurit
e ajo enderronte lumin
e tharre nga shekujte
betohesha në pranverat e tua
plot behar
se do të bëhem lum
do ti laje me uje
plagët shekullore
ne vend te lumit tash
nen ure rrjedh malli im i pashuar
3.
Më kujtohet
Kur me përqafimin tim
E përthekoja Kalanë ne gjoks
E me lartësine e tij
E matsha rritën time
Dhe u bëja një gur i palëkundur
Ne kohe
Në burimin e saj laja
Fytyrën e fëmijërisë së lumtur
4.
Sa herë ëndërrova syhapur
rrëzë Qyqavicës tënde
me një gur nën kokë
nën qiellin tënd
duke i numruar yjet e fatit
duke i dëgjuar legjendat
që kishin lënë gjurmë
në palcën e lisave
ku më ngjalleshin
imazhet e trimave të Drenicës
Ti je epiqendra ime
rreth së cilës
sillem dhe shkrihem
në vaje e gëzime
Fëmijtë e lagjes sime
festojnë tash kaq shumë
festa pa mua
e unë në verdhësi malli
gjethë i këputur
i fryrë nga stuhia
në të panjohurin vend
5.
Ti je stacioni im i fundit
ne vallen e fundit te jetes sime
ne flokun tim te bardhe
do te vallezojne vitet e humbura
une lodhur dhe mbeshtetur
ne bastonin tim
qe si busolle
ma tregon mesin e botes
do te zbres nga kurbeti
apo si epitaf ende i gjalle
i vuajtjes dhe mallit
duke e shkund nga qepalla
lotin tim të fundit
për Ty
duke u përqafuar
përmallshëm
Unë dhe Ti
Vushtrri
Stacioni im i parë
dhe i fundit
epiqendra ime
më e ngrohtë se Dielli
Endërrat
Fshehen gjykimet dhe paragjykimet
nën sqetullën e pagjumësisë
lodhja ende bartë
barrën e rëndë të ditës
në ëndërra të syqelta
ato vështirë e kanë
të prehen mbi jastekun e bardhë
sytë e lodhur
nën ballin prush të hirtë
gacullojnë nën errësirë
më fluturojnë ëndërrat brigjeve
ku detërat mi pluskojnë shqetësimet
aty më rri vetmia
furtunë e pushuar
unë me dorën time
mbledhi të gjitha komplimentet
në urnën time të verdhë
ku këngët e harruara të hirit
mi këndojnë tingujtë vetmitarë
në pentagramin e vetkënaqësisë
si të eci mbi zallin
ende të ngrohtë nga dita
këmbëzbathur
ku dielli ka lënë gjurmë
kur kjo pagjumësi
që krijon ti pamëshirë
lënë gjurmë rrathësh nën sy
gëzohem,aqë gëzohem
kur mëngjesi me rrezet e diellit
mi kreh lëmueshëm
qerpiktë e lagur
ku një vesë gazmore
për ditën e re shkëlqen
Zoti eshte me njerezor
Edhepse nuk më duhet
as nuk e dua
e ndjej
çdo dite e me shume
i afrohem rrugës së fundit
sheshit të panjohur
nga të cilat ikje s’ka
as për qiell
as për parajsë
nuk flas me
në kujtime
janë shndërruar
rrënjët e mia dhe fëmijëria
duke pjesëtuar veten
me të mirën dhe të keqen
e zeza dhe e bardha më ngatërrohen
më ngatërrohet
e sotmja me të djeshmen
dhe e ardhmja mbetet e panjohur
më josh të eci drejt saj
pa frikë dhe pa droje
se më takon
edhe pse i duhet
vetëm pleqërisë sime
jeta më mësoi shumë
dhe më bindi s’e e di
që s’di asgjë
të rinjtë ma dëftojnë
rrugën e lumturisë
çdo ditë e më shumë
Zotin e adhuroj
ndjej mall për të
dhe
pres ta takojë
diku
midis parajsës dhe ferrit
edhe pse besoj
se gjithnjë e kam takuar
në gabimet e mia
si domosdoshmëri
dhe shpëtim
ai është kudo
ai eshte me njerezor
se une qe jam dhe isha
ndërsa unë jam prapë aty
ku kam filluar
P.S.Poezit janë marrë në faqën e FB te poetës Seveme Fetiqi.
Përgatiti Agim Drenica
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire