Sherife Allko
LULËKUQE KAM EMRIN !
E vetme qëndronte ,
në mes të lëndinës
Lulëkuqja e bukur .
S'kish shoqe të tjera pĕrreth ,
Veç një rrap që hije lëshonte mbi të
Më tërhoqi bukuria e saj
dukej sikur nusëronte ,
si nusja e Pirgut në atë kohë .
Mendova ta këpus dhe mike ta bëja .
U afrova me shumë delikatesë,
e mora në duar
E ledhatova
si te ishte një vogëlushe e brishtë
E pyeta si quhej .
Lulëkuqe ...më tha ,
Dhe shkëlqeu si dielli në horizont ....
Tiranë 23 Maj 2019
Botë me dy fytyra
E fshehur nën maskë
vuaj trishtimin tim .
Bota kurrë s'ka për ta marrë vesh .
Si klloun e përdëllis jetën
me buzëqeshje antraktive .
E keqja dhe e mira ,e bukura dhe e shëmtuara
përkëdheli,ngjyra ,puthje, aromë ,ironi,mashtrim
të gjitha në stardin ngërdheshje dëshpëruese,
ngërdheshje dëshpërimi të kohës moderne .
Tiranë 2019
Çelësin e buzëqeshjes
Zogu ma dha
Vajza meditonte e trishtuar
Shikimin ngulitur në hapësirë
Fytyra e saj s'ka buzëqeshje
Zogu kur e pa u trishtua shumë!
E përhumbur në mendimet e paanë
që shpirtin ia trazonin si vullkan
Lotët i rridhnin mbi mollëza e faqe
Lotët rridhnin të pafaj!
Fluturoi zogu në gjithë hemisferën, tokë
Mblodhi buzëqeshjet dhe gjithë mirësitë e botës
Fluturoi kodra, male, dete e oqeane
Te vajza të arrinte plot paqe!
Në sqepin e tij mbante çelsin magjik
Çelsin e hemisferës, me gjithë mirësitë e botës
Vajzës ia dhuroi me kënaqësi
që dhimbja dhe trishtimi, t’mos ia pushtojnë shpirtin.
15.05.2020 ,Tiranë
Trëndafili i vyshkur në harresë
Ah,ky trëndafil mall e brengë
Mbetur në harresë fletëve të librit .
I tharē e i vyshkur i tëri pa jetë
si bukuroshja e fjetur nē magji rënë.
Aurola petalesh të pa reflektueshme
kujtim lënë nga një e vjetër dashuri
Asnjë piktor i madh s'mund të bëjë
një portret me trëndafilin pa jetë .
Trëndafili petkun e vjeshtë -dimrit
ka veshur prejt vitesh harruar
Nuk do çelë më asnjëherē në pranverë .
Dashuria ime rrjedh gjak në të zezë .
OH O VOGËLUSH
Çkanë sytë e ty që veç lotojnë ?!
Pse dhimbja të vrau aq shumë ?!
A i meriton ti,gjithë këto !?
A meriton shpirti yt i pastër
gjithë këtë terr e padrejtësi !?
Pse brinjët e tua janë tharë e sytë zgurdulluar?!Pse vallë ?!
Për një copë bukë që me sy nuk sheh .
Të pasurit barkngopur e hedhin përdhe ,
Pa pyetur se ekzistenca jote është prezente ,
e gjysma e botës vuan nga uria e etja .
Ku shkoi buzëqeshja jote fëminore
Ku shkuan lodrat që si ke parë kurrë me sy .
Ku është jeta jote o bijtë e nënave
Kur do ta shijosh fëmijërinë tënde,ti !
Eh , sa pyetje në mendje më vijnë !
Por kjo botē po rrokulliset mbrapsht ,
I pasuri sundon gjithcka e mbi gjithshka!
Varfëria e tejskajshme .Mizerabël ngado .
Por dora e zotit ,
do jetë e pamēshirshme një ditë,
kush dha dhimbje mbi fëmijët e pafajshëm,
që mbetën pa dashurinë e nënës dhe babait .
Do godasi fort aty ku trishtimi lendon çdo shpirt fëmije ..
Në sytë e fëmijë kurrë s'duhet të ketë lot dhe trishtim .
Ata janē e ardhmja jonē .
E ardhmja në shekuj të rinj .
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire