Buqetë poetike nga Sherife Malo Alko

 Sherife Malo Alko

Sa e vogël para rruzullit 

Foshnja e sapo dalë në dritē,
nga ujrat e" oqeanit Paqësor "
të nënës së saj mbretëreshë,
si një perlë e brishtë e lëngjeve të shkrira ,
avitet drejt gjoksit bardhor ,
e me doçkat e saj të vogla ,
ka zënë gjiret e nënës ,dhe sisë pi me ëndje .

Foshnja sa një gogël e vogël topolake ,
shtrëngon me duar gjirin e nënës ,
që i duken si dy gonxhe të pa çelura ,
e duket  me plot bindje sikur thotë;
"Bota e gjithë është e imja,
këtu në buzët e mia "

Sa e vogë duket ,sa e brishtë 
para rruzullimit .
Veç një thërrime diell ,
tej në cep të tokës ...!

KU JANË STRUKUR SYTË E TU !

Ku janë strukur sytē e bukur të tu 
Krahët e fuqishëm e madhështor ku shkuan!?
Ku janë stolitë e skalitur me aq mjeshtëri 
pamja e të cilave mi merrte mendë mua .

Ku janë fjalët e tua të ngrohta ,
qënë qiejt e fjalëve gojën tënde ndizje si yll
Ç'u bëri koha,apo ti vetë më thuaj .
Ç'u bënë njerzit që dashuronin .

Sedi çfarë fitove ti krijesē e bukur 
veshur me tē bardha .
Fitove kubetë e ulëta dhe  të rënda të zotit 

Jam ngopur deri në grykë me këtë lloj dashurie 


SAHARA TË MUNGON NURI 

                *
Ty moj Sahara shkretëtirë ,
që vehtja të duket peri ,
mos u bëj moj mendjemadhe ,
se dhe lulja çel aty
në embrionin tënd të tharë .

               **
Tapet i shtruar ngjyrë argjëndi 
Ke frikē ta shkelësh se të djeg .
Dikur e bukur plot nurë ke qënë ,
pse sot je tharë e s'ke as gurë?.
Kush shpirtin ta thau vallë ?.

              *
Zili të kishin kohë mē parë ,
zili për bukurinë e rrallë 
Sa ujin dhe shiun ta përzunë,
E ti e vdekur re në gjumë .

             **
Sahara o vēnd i ngratë,
s'mbahesh mënd sa kohë je i tharë .
Ringjallje a do të kesh vallë ?

A do të lulëzosh të kesh beharë ?

Flutura dhe vajza !

Dhe flutura u dashurua ,
me syrin blu të vashës së bukur 
Ndjente kënaqësi tek e kundronte ,
e bisedonte me të ..
Dëshirë kishte shumë fjalë ti thoshte !

Brenda syve të tu udhëtoj vashës ,
ata më çlirojnë lëvizjet e rrugëve ,që 
kaloj fusha e lëndina,dete e oqeane .
Brënda syve të ty më zë gjumi .
Ata mĕ japin dritën njerzore !

Vashëza përpëliti qepallat ,
buzëqeshi me ëmbëlsi .
Ndoshta tha askush në botë ,
s'më njeh më mirē se ti .
Ndoshta askush në botē ,
s'tē njeh më mirë se unë !

E bukura flutur ,mbi qepall qëndronte ,
lehtë-lehtë puthte syrin blu magjik .
E vashëza ish aq gëzuar ,

sa si duhej më asgjë ..!